Al vanaf het begin wisten we: het kleine, groene schuurtje is slechts tijdelijk. We hadden het gekocht als bouwpakket, dat door twee man binnen twee uur tot hok zou kunnen worden gemonteerd. Het nam uiteindelijk bijna een dag, met drie man (en twee vrouwen) op een van de warmste dagen van de zomer. Bart en Max hebben er nog nachtmerries van …
Maar wat moest er dan wel komen? En hoe groot? Maanden zijn we bezig geweest om telkens opnieuw de contouren van een garage/schuur uit te zetten. Achter op het erf of juist meer naar voren? Breder of smaller, langer of korter – de mogelijkheden zijn eindeloos als je geen knoop kunt doorhakken! Uiteindelijk besloten we voor een garage van 3.75m breed en 6.50m lang te gaan, niet achterin de tuin maar dichtbij het huis.
Met die beslissing genomen, konden de offertes worden aangevraagd. Geloof me, er is heel veel keuze! Uiteindelijk besloten we met een firma uit Nuenen in zee te gaan. Bij de vriendelijke Brabander die de situatie ter plekke kwam opnemen, hadden we weleens ondertiteling willen hebben maar de offerte was helder: prijs en uitvoering waren naar wens – dit zou ‘m worden!
Als voorbereiding moesten we zelf de fundering uitmeten, deels uitgraven en voorzien van een laag schoon zand. Eerst moest het bestaande schuurtje weg. Daar bleek verrassend veel in te staan. We kregen al déjà vu’s van de verhuizing. De spullen werden binnen, op zolder en in de bijkeuken gestald waardoor ik steeds creatievere oplossingen moest bedenken om de wasmachine te bereiken. Wat niet meer paste, ging op een pallet in de tuin en werd liefdevol afgedekt met plastic.
Het schuurtje werd via Marktplaats verkocht aan iemand uit de buurt en leidt nu een tweede leven als trekkerhok. De koper en zijn twee broers hadden het kreng binnen een uur uit elkaar. Bart, Max en Roger tilden de stoeptegels ter plaatse eruit en aannemer Henk kwam helpen om het peil uit te zetten. Waar we gedacht hadden dat er veel uitgegraven moest worden, bleek er juist redelijk wat opgehoogd te moeten worden. Twee ladingen zand brachten uitkomst. De katten genoten van hun tuinstrand en kwamen iedere keer als blije zandkatten weer naar binnen rollen. De stofzuiger was geduldig.
Zand gelijkmaken … en aantrillen maar!
Eindelijk brak de dag aan dat de schuur zouden worden gebouwd. Om 7 uur stond een grote vrachtwagen met onderdelen voor de deur en om half acht arriveerden de bouwers die het in elkaar zouden zetten. Het ging razend snel. Na de eerste dag stonden de muren en het dak. Dag twee werd gebruikt om de buitenkant van zwarte potdeksel te voorzien. Op dag drie verscheen een fragiel ogende man die de zinken dakgoten kwam plaatsen. Binnen twee uur waren ook die bevestigd en kon hij weer naar Eindhoven terugrijden. “Ik moet ook weleens naar Texel of Groningen”, zei hij gelaten. “Het hoort erbij.” Twee dagen laten werden we gewekt door de dakdekkers die met z’n drieën in no-time de pannen erop ‘knalden’. Twee mannen en een vrouw – de eerste vrouwelijke bouwer die bij we bij alle bouwklussen hebben gezien. ‘Onze Cindy’ bleek niet voor een kleintje vervaard en sjouwde met dakpannen alsof het kussens waren. Om tien uur zwaaiden we ze vrolijk uit, en toen was het wachten op de betonmannen die een paar dagen later zouden komen.
Van niets naar een schuur in anderhalve dag.
’s Ochtends vroeg, stipt om half zeven stond er een busje op de stoep en daar waren ze: de betonmannen. Deze kwamen van nog verder weg – Polen – en wisten ons duidelijk te maken dat de betonwagen in aankomst was. Even later stond hij inderdaad voor de deur. Toen brak de stress uit: het laserapparaat van de mannen was stuk. Dat wilden ze oplossen door overal een duimstok in de grond te steken maar dat leek ons geen garantie voor een horizontale vloer. Gelukkig kregen ze hem aan de praat en kon er begonnen worden met storten. Alles ging goed, totdat iemand riep dat het beton op was. Het beton op? Jazeker, de firma had te weinig besteld. Twee telefoontjes later was een extra lading gelukkig ook geregeld. De stress niveau’s daalden weer. Verbouwen leidt vaak tot verassingen, weten we inmiddels uit ervaring – ons krijg je niet zo makkelijk gek!
Met dakpannen 🙂
Het eindresultaat mag er zijn: een prachtige schuur die eruit zien alsof hij er altijd al heeft gestaan. Ik kan niet wachten tot de vloer droog is en de spullen er weer in kunnen. Wat zal de bijkeuken dan ruim zijn!
Nu nog even drogen (onder de folie) … Ik tel de dagen af!
Bouwen aan de Bovenweg 