Maand: september 2016

Het voelde alsof ik weer zes was en wachtte op Kerstmis en de Kerstman. 12 oktober zou de houtkachel geplaatst worden en dat duurde nog zooooo lang … Ik belde met het Haardencentrum om te vragen of het niet heel misschien toch nog ietsjes eerder zou kunnen. Helaas, was het antwoord. Het was druk en zij zaten met een aantal zieke installateurs dus de 12^e was echt de allereerste datum. Maar als er toch eerder een mogelijkheid kwam, was ik de eerste die ze zouden bellen.

Accepteren maar – het mantra van Max tijdens zijn examens vorig jaar. 12 oktober was niet zo ver weg, dat zou ik heus wel overleven. Maar toen gisteren de telefoon ging en het haardencentrum aan de andere kant van de lijn hing, maakte mijn hart wel even een sprongetje. “Rare vraag misschien, maar bent u vanmiddag thuis?”, klonk het. “Dan komen we de kachel installeren.” Kerstmis in september – natuurlijk was ik thuis! De installateurs waren vastgelopen bij een andere klus en hadden daardoor zomaar een middag over. Gelukkig waren ze meer dan welkom op de Bovenweg!

Binnen no-time stond er een mooie spekstenen houtkachel te stralen in de woonkamer. Hij paste precies, alsof hij er altijd had gestaan. Daarnaast stond een breed lachende Karen, die haar geluk niet op kon.

Natuurlijk konden we ’s avonds bijna niet wachten om de kachel aan te maken. Nu was het Roger die breed lachend door de kamer beende. Legaal fikkie stoken – welke man vindt dat geen feest?! Restjes blank hout werden verzameld, gezaagd en naar binnen gedragen. “Ik steek ‘m aan volgens de Zwitserse methode”, vertelde Roger nonchalant terwijl hij de planken en aanmaakblokjes erin legde. Ja, ook achter de fikkie stokerij ligt een hele wereld aan wijsheid verborgen. Ik heb sterk het vermoeden dat ik daar binnenkort veel meer over ga horen…

Het magische moment was daar: de kachel brandde. Langzaam verspreidde zich een aangename warmte door de woonkamer. Als betoverd keken we naar het vlammenspel. Laat die lange avonden maar komen – wij zijn er nu helemaal klaar voor!

 

 

Er wordt nog druk getimmerd aan de Bovenweg. Het plafond krijgt namelijk gestaag vorm. In plaats van gipsplaten te gebruiken besloten we namelijk om houten planken op maat te maken en tussen de balken te timmeren. Zo brengen we het terug in de oorspronkelijke staat, voordat de oude bewoners een jaren zeventig systeemplafond plaatsten, en houden we ruimte over om elektraleidingen weg te werken en een extra laagje isolatie te verwerken. Win-win!

Voor… en na:

  

Roger legt dus vele kilometers af: meten, plank zoeken en naar de achtertuin brengen, op maat maken met de afkortzaag, teruglopen en plank vastschroeven. En dat 21 keer per balkvak, waarbij er in totaal zo’n tien balkvakken in huis zijn… Timmerfitness voor gevorderden.

Bijkomend voordeel, naast het prachtig mooie plafond, is trouwens dat de stapel planken in de bijkeuken en mijn werkkamer steeds kleiner wordt 🙂

Het wordt steeds meer een huis, roepen we dan ook naar elkaar. Maar het is natuurlijk al een huis en nu de meeste spullen zijn uitgepakt, voelt het niet meer als een vakantiewoning maar als een echt thuis. Ook de katten zijn inmiddels redelijk ingeburgerd in het Pancrasser buitenleven. Noa heeft de tuinen van de overburen geclaimd als haar territorium en jaagt nietsvermoedende katten ook daar weg. De soms vrij drukke Bovenweg steekt ze op haar eigen (langzame) tempo over. Dat leidt regelmatig tot verkeersopstoppingen op de weg en hartverzakkingen bij ons…

Even pauze van buurpoezen pesten

Boef na zijn eerste nacht ‘stappen’

Boef heeft zich onverwachts dapper getoond met betrekking tot de woest blaffende buurhond. De jonge herder is superenthousiast als hij een kat ziet en staat regelmatig voor het hek te wachten tot ze buiten komen. Boef stapt naar buiten, hoort het geblaf aan en wandelt op z’n dooie akkertje verder, terwijl hij in de oude straat met vier poten in de lucht sprong bij alleen al de aanblik van een hond! Langedijker lef? Wie zal het zeggen!

 

 

Op zo’n beetje de warmste dag van de zomer stonden de mannen van het haardencentrum voor de deur. Ze kwamen het rookkanaal voorbereiden op de houtkachel.

Ondanks de hitte gingen ze vol goede zin aan de gang. Muren en vloer werden keurig afgeplakt tegen vuil van het dak (lees: riet) en al snel drong de geur van verbrand hout de woning in: het rookkanaal lag boven open.

Het rookkanaal, na de make-over.

De temperatuur steeg in de loop van de ochtend naar tropische waarden maar de RVS pijp voor de nieuwe afvoer kreeg gelukkig ook steeds duidelijker vorm. We droegen koffie, water en limonade met ijsklontjes aan om het werk nog enigszins dragelijk te maken. “In de zomer is het eigenlijk te heet en ’s winters te koud om het dak op te gaan”, vertelde een van de monteurs. We concludeerden grinnikend dat hij eigenlijk een rotbaan had, waarna hij vrolijk verder ging met zijn rotwerk.

  Geen kauw die hier meer in komt!

Aan het einde van de dag hadden we een prachtig rookkanaal waaraan geen vlammetje zal ontsnappen en een mooie RVS pijp op het dak. Het was geen standaardklus geweest – wat is dat wel in dit huis?! – maar de monteurs waren zelf ook dik tevreden dat het allemaal goed gelukt was. Binnenkort komen ze terug om de houtkachel te plaatsen. Ik hoop dat het dan onder de 30 graden is zodat we hem meteen kunnen uitproberen!

 

Precies een jaar geleden zagen we Bovenweg 171 op Funda staan. Ik belde meteen de makelaar voor een bezichtiging. In het weekend ervoor liepen we een rondje door de buurt: hoe ziet het eruit, hoe is de ligging en hoe zijn de buren?

Toen we het huis naderden, hoorden we Nobody’s wife uit de tuin van de buren knallen. Het klonk goed, alsof Anouk herself een tuinconcert gaf. Zou een band oefenruimte hebben in die tuin? Mmmm… Uiteindelijk bleek het een jaarlijks optreden te zijn in het kader van de Nazomerfeesten in Sint Pancras. Het was niet Anouk maar Valerie, de dochter van de buren, die daar zong.

Zondagmiddag stonden we bij de buren in de tuin, te luisteren naar een akoestisch optreden van Valerie en haar band, the Restless. De cirkel was rond.

Het is inmiddels een week na V-Day. V-Day zelf vergeten we het liefst zo snel mogelijk, evenals the Days After toen bleek dat we wel erg veel spullen over hadden die niet mee waren verhuisd … Gelukkig konden we meteen opslagruimte regelen – leve Inge van Kubus Opslag! – en hadden we nog een gehuurd busje waarmee we de spullen heen en weer konden vervoeren. Chris die eigenlijk alleen een Ikea-kast kwam demonteren was zo aardig om de hele dag mee te helpen met het vervoer van spullen naar Kubus of de gemeentelijke afvaldienst. Woensdagnacht om half een was het oude huis eindelijk leeg.

 Veertien jaar van ons leven in een hok.

Donderdagochtend om 10 uur tekenden we bij de notaris en wisselde het huis van eigenaar. Buiten keken Roger en ik elkaar aan: we hebben het overleefd! Ik kon niet meer goed bukken omdat mijn rug op slot zat en we hadden allebei het gevoel dat we een enorme jetlag hadden, maar tegelijkertijd was er een torenhoge last van onze schouders gevallen. Voortaan maar een huis in plaats van twee – less was in dit geval absoluut more!

 

Noa was meteen nieuwsgierig, Boef verstopte zich de eerste dagen.

Inmiddels zijn we min of meer gesetteld. Het huis is heerlijk, nog beter dan we hadden durven dromen toen we zeven maanden geleden de sleutels kregen en het grote slopen begon. Hoewel nog niet alle dozen zijn uitgepakt en er best nog wat dingen afgemaakt moeten worden, voelt het gewoon goed. Dit is thuis.

 

Een heerlijk huis, alle bloed, zweet en tranen waard.

Nu nog aftellen totdat de katten weer naar buiten mogen – Noa is pas drie keer ontsnapt, ondanks alle voorzorgsmaatregelen – en dan zijn we helemaal blij en tevreden in het kleine huis aan de Bovenweg.