Precies een jaar geleden zagen we Bovenweg 171 op Funda staan. Ik belde meteen de makelaar voor een bezichtiging. In het weekend ervoor liepen we een rondje door de buurt: hoe ziet het eruit, hoe is de ligging en hoe zijn de buren?
Toen we het huis naderden, hoorden we Nobody’s wife uit de tuin van de buren knallen. Het klonk goed, alsof Anouk herself een tuinconcert gaf. Zou een band oefenruimte hebben in die tuin? Mmmm… Uiteindelijk bleek het een jaarlijks optreden te zijn in het kader van de Nazomerfeesten in Sint Pancras. Het was niet Anouk maar Valerie, de dochter van de buren, die daar zong.
Zondagmiddag stonden we bij de buren in de tuin, te luisteren naar een akoestisch optreden van Valerie en haar band, the Restless. De cirkel was rond.
Het is inmiddels een week na V-Day. V-Day zelf vergeten we het liefst zo snel mogelijk, evenals the Days After toen bleek dat we wel erg veel spullen over hadden die niet mee waren verhuisd … Gelukkig konden we meteen opslagruimte regelen – leve Inge van Kubus Opslag! – en hadden we nog een gehuurd busje waarmee we de spullen heen en weer konden vervoeren. Chris die eigenlijk alleen een Ikea-kast kwam demonteren was zo aardig om de hele dag mee te helpen met het vervoer van spullen naar Kubus of de gemeentelijke afvaldienst. Woensdagnacht om half een was het oude huis eindelijk leeg.
Veertien jaar van ons leven in een hok.
Donderdagochtend om 10 uur tekenden we bij de notaris en wisselde het huis van eigenaar. Buiten keken Roger en ik elkaar aan: we hebben het overleefd! Ik kon niet meer goed bukken omdat mijn rug op slot zat en we hadden allebei het gevoel dat we een enorme jetlag hadden, maar tegelijkertijd was er een torenhoge last van onze schouders gevallen. Voortaan maar een huis in plaats van twee – less was in dit geval absoluut more!
Noa was meteen nieuwsgierig, Boef verstopte zich de eerste dagen.
Inmiddels zijn we min of meer gesetteld. Het huis is heerlijk, nog beter dan we hadden durven dromen toen we zeven maanden geleden de sleutels kregen en het grote slopen begon. Hoewel nog niet alle dozen zijn uitgepakt en er best nog wat dingen afgemaakt moeten worden, voelt het gewoon goed. Dit is thuis.
Een heerlijk huis, alle bloed, zweet en tranen waard.
Nu nog aftellen totdat de katten weer naar buiten mogen – Noa is pas drie keer ontsnapt, ondanks alle voorzorgsmaatregelen – en dan zijn we helemaal blij en tevreden in het kleine huis aan de Bovenweg.
Bouwen aan de Bovenweg 