Het voelde alsof ik weer zes was en wachtte op Kerstmis en de Kerstman. 12 oktober zou de houtkachel geplaatst worden en dat duurde nog zooooo lang … Ik belde met het Haardencentrum om te vragen of het niet heel misschien toch nog ietsjes eerder zou kunnen. Helaas, was het antwoord. Het was druk en zij zaten met een aantal zieke installateurs dus de 12e was echt de allereerste datum. Maar als er toch eerder een mogelijkheid kwam, was ik de eerste die ze zouden bellen.
Accepteren maar – het mantra van Max tijdens zijn examens vorig jaar. 12 oktober was niet zo ver weg, dat zou ik heus wel overleven. Maar toen gisteren de telefoon ging en het haardencentrum aan de andere kant van de lijn hing, maakte mijn hart wel even een sprongetje. “Rare vraag misschien, maar bent u vanmiddag thuis?”, klonk het. “Dan komen we de kachel installeren.” Kerstmis in september – natuurlijk was ik thuis! De installateurs waren vastgelopen bij een andere klus en hadden daardoor zomaar een middag over. Gelukkig waren ze meer dan welkom op de Bovenweg!
Binnen no-time stond er een mooie spekstenen houtkachel te stralen in de woonkamer. Hij paste precies, alsof hij er altijd had gestaan. Daarnaast stond een breed lachende Karen, die haar geluk niet op kon.
Natuurlijk konden we ’s avonds bijna niet wachten om de kachel aan te maken. Nu was het Roger die breed lachend door de kamer beende. Legaal fikkie stoken – welke man vindt dat geen feest?! Restjes blank hout werden verzameld, gezaagd en naar binnen gedragen. “Ik steek ‘m aan volgens de Zwitserse methode”, vertelde Roger nonchalant terwijl hij de planken en aanmaakblokjes erin legde. Ja, ook achter de fikkie stokerij ligt een hele wereld aan wijsheid verborgen. Ik heb sterk het vermoeden dat ik daar binnenkort veel meer over ga horen…
Het magische moment was daar: de kachel brandde. Langzaam verspreidde zich een aangename warmte door de woonkamer. Als betoverd keken we naar het vlammenspel. Laat die lange avonden maar komen – wij zijn er nu helemaal klaar voor!
Bouwen aan de Bovenweg 