Bouwen aan de Bovenweg

Het houdt niet op, niet vanzelf – dat geldt ook voor het werk aan het kleine, gele huisje aan de Bovenweg. Er zijn nieuwe kozijnen en ramen geplaatst, waardoor het ineens veel stiller is in huis. Na alle regen van het voorjaar hebben we een extra regenton gekocht: handig om straks alle spinazie, peultjes, kruiden en komkommers in de moestuin water te geven. Ook heeft Roger, met hulp van Dennis, de zijkant van het huis met mooie Douglas planken bekleed en de voorbereidingen getroffen om de boei-delen en het platte dak te vervangen.

Gluren bij Duurzame Buren

Maar voor het zo ver is, staat het huisje binnenkort te ‘shinen’ in een aflevering van Gluren bij Duurzame Buren, een productie van het Duurzaam Bouwloket. Met extra aandacht voor het schuimbeton, de isolatie in de gevels en het groene dak, dat groeit en bloeit als nooit tevoren dankzij het natte voorjaar. Als de zon schijnt, zoemt het zelfs – althans, dat doen de vele bijen die van de sedum plantjes genieten.

Tijdens een livestream op dinsdagavond 22 juni legt Roger uit wat we allemaal gedaan hebben en kunnen kijkers vragen stellen. Komt dat zien (of terugkijken), via https://www.duurzaambouwloket.nl/gluren

Het was al heel lang een grote wens: een groen dak, met sedum plantjes. Sterker nog, we hadden destijds het dak van de aanbouw speciaal voor dat doel laten verstevigen. Het is goed voor de bijtjes en de biodiversiteit, draagt bij aan waterberging in natte tijden en – dat hoop ik echt! – zorgt ervoor dat ’s zomers de temperatuur in huis 4 tot 6 graden lager wordt. Gezien de ervaringen van vorig jaar, toen we op mijn verjaardag de 30 graden binnen aantikten, zou dat heel welkom zijn!

Na ons goed geïnformeerd te hebben op talloze websites, een paar keer het dak opgemeten te hebben (we raakten steeds het blaadje met de getallen kwijt) en tevergeefs op een subsidieregeling van de gemeente te hebben gewacht, hakten we afgelopen maandag eindelijk de knoop door en bestelden 38m2 groen dak. Op donderdag stond inderdaad een enorme vrachtwagen voor de deur, met twee pallets aan materialen: drainagemat, substraatmat, mest en uiteraard de sedummatten zelf.  Het riep meteen herinneringen op aan de verbouwingstijd, een mix van nostalgie en vlekken in je nek …

Gewichtig

Roger ging meteen voortvarend aan de slag – hier had hij zich al heel lang op verheugd. Al snel had hij de inhoud van pallet één, de drainagemat en de substraatmat, op het dak getild en kon het grote puzzelen beginnen: hoe alles het beste te leggen? Gelukkig had hij de slag direct te pakken en twee uurtjes later was het dak klaar voor de planten.

Voor stap twee – de sedumrollen en grind voor langs de rand – had hij gelukkig versterking. In plaats van gewichten in de sportschool kon Max nu samen met z’n vader matten en emmers grind het dak op hijsen. Daar had je ook echt spierballen voor nodig: een sedummat weegt 16 kilo en er moesten vijftig (!) op het dak worden getild. Plus enkele honderden kilo’s grind …  Daarom hield ik het bij aanmoediging en de catering – dat moest tenslotte ook gebeuren.

Aan het einde van de dag zag Roger zwart van de aarde en had Max lichte spierpijn in zijn rug maar lag het dak er ook wel prachtig groen bij. Het is een plaatje geworden. Nu is het een kwestie van af en toe sproeien zodat de plantjes een goede start kunnen maken en de matten niet uitdrogen. Laat de zomer – en de bijtjes – maar komen!

 

Het is lang stil geweest in de blog over het kleine, gele huisje aan de Bovenweg. Te stil, mopperde Roger regelmatig: dan denken mensen dat we niets meer doen – maar het klussen gaat gewoon door!

Met een oud huis houdt het klussen inderdaad niet op als je er eenmaal woont. Roger heeft plinten en architraven (omlijstingen om de deur) getimmerd. De overloop op zolder heeft een metamorfose ondergaan: van gipsplaat naar kek behang, waardoor alles meteen ook veel lichter en ruimtelijker oogt. De keuken is voorzien van een mooie, groene spatwand, waardoor het meteen veel minder steriel oogt. Muren zijn opnieuw geschilderd, het plafond heeft een tweede laag lijnolieverf gekregen – tip: doe dat alleen als alle ramen en deuren open kunnen, de geur is namelijk niet te harden! – en de balken op zolder zijn nu wit in plaats van vijftig tinten hout.

   

Hard doorgewerkt aan de puntjes op de i!

Maar de allergrootste metamorfose heeft zich toch wel in de tuin afgespeeld. Vlak na de verhuizing was het aanvankelijk een veredeld rommelhok, met bergen zand en weinig planten – alleen het onkruid tierde welig. Inmiddels kun je spreken van een terras, kleurrijke borders en een heuse kapschuur.

Het begin

Na de bouw van de schuur kon er eindelijk gestraat worden. Dat had de nodige voeten in aarde. Het bedrijf dat het zou doen, had het druk. Heel erg druk. De eerste dagen was er ook weinig activiteit, afgezien van het weghalen van de bestaande betontegels. Halverwege de week konden we voor het eerst de stratenmakers verwelkomen. De vlag ging uit – ze waren er! En ze gingen warempel ook meteen volle bak aan de slag, met egaliseren, zand storten, banden plaatsen en dan – eindelijk! – straten, met de grote stapel klinkers die een week ervoor kunstig tussen de hortensia’s in de voortuin waren getakeld.

Mooi rood is niet lelijk

Superblij was ik met de eerste vorderingen, totdat Roger ’s avonds thuiskwam en opmerkte dat de klinkers wel heel erg rood waren. We hadden toch een steen met meer paars gekozen? De pallets in de voortuin werden bekeken en bleken twee verschillende kleuren te bevatten: de gewenste paarsmix maar ook een roodmix. Dat berichtte ik de stratenmakers de volgende dag meteen bij het eerste kopje koffie. Ze hoorden het aan, bekeken de pallets, beaamden het kleurverschil en belden het opperhoofd. Hij beloofde langs te komen om poolshoogte te nemen. En de stratenmakers werkten stug door, met de rode stenen …

Halverwege de ochtend stond het opperhoofd inderdaad voor de deur. Hij vervloekte de leverancier van de klinkers – het hadden volgens hem allemaal roodtinten moeten zijn. “Maar we wilden juist de paarstint”, zei ik. We keken allebei naar de oprit die inmiddels bijna klaar was. De stratenmakers voelden de spanning en keken op, met lichte paniek in de ogen. Het zou er toch niet allemaal uit moeten?!

Uithalen en opnieuw beginnen?!

Gelukkig was een compromis snel gevonden: de oprit bleef rood maar zou met een rijtje zwarte klinkers worden gescheiden van het terras, dat keurig in paarstint zou worden gelegd. De opluchting was bij alle partijen groot …

En zo geschiedde. Tot nu toe is het niemand opgevallen: je ziet het pas als je doorhebt, zullen we maar zeggen. Alleen wij – en jullie nu ook – kennen het geheim van de rode oprit!

Waar een zwarte klinker al niet goed voor is 🙂

Al vanaf het begin wisten we: het kleine, groene schuurtje is slechts tijdelijk. We hadden het gekocht als bouwpakket, dat door twee man binnen twee uur tot hok zou kunnen worden gemonteerd. Het nam uiteindelijk bijna een dag, met drie man (en twee vrouwen) op een van de warmste dagen van de zomer. Bart en Max hebben er nog nachtmerries van …

Maar wat moest er dan wel komen? En hoe groot? Maanden zijn we bezig geweest om telkens opnieuw de contouren van een garage/schuur uit te zetten. Achter op het erf of juist meer naar voren? Breder of smaller, langer of korter – de mogelijkheden zijn eindeloos als je geen knoop kunt doorhakken! Uiteindelijk besloten we voor een garage van 3.75m breed en 6.50m lang te gaan, niet achterin de tuin maar dichtbij het huis.

Met die beslissing genomen, konden de offertes worden aangevraagd. Geloof me, er is heel veel keuze! Uiteindelijk besloten we met een firma uit Nuenen in zee te gaan. Bij de vriendelijke Brabander die de situatie ter plekke kwam opnemen, hadden we weleens ondertiteling willen hebben maar de offerte was helder: prijs en uitvoering waren naar wens – dit zou ‘m worden!

Als voorbereiding moesten we zelf de fundering uitmeten, deels uitgraven en voorzien van een laag schoon zand. Eerst moest het bestaande schuurtje weg. Daar bleek verrassend veel in te staan. We kregen al déjà vu’s van de verhuizing. De spullen werden binnen, op zolder en in de bijkeuken gestald waardoor ik steeds creatievere oplossingen moest bedenken om de wasmachine te bereiken. Wat niet meer paste, ging op een pallet in de tuin en werd liefdevol afgedekt met plastic.

  

Het schuurtje werd via Marktplaats verkocht aan iemand uit de buurt en leidt nu een tweede leven als trekkerhok. De koper en zijn twee broers hadden het kreng binnen een uur uit elkaar. Bart, Max en Roger tilden de stoeptegels ter plaatse eruit en aannemer Henk kwam helpen om het peil uit te zetten. Waar we gedacht hadden dat er veel uitgegraven moest worden, bleek er juist redelijk wat opgehoogd te moeten worden. Twee ladingen zand brachten uitkomst. De katten genoten van hun tuinstrand en kwamen iedere keer als blije zandkatten weer naar binnen rollen. De stofzuiger was geduldig.

 

Zand gelijkmaken …  en aantrillen maar!

Eindelijk brak de dag aan dat de schuur zouden worden gebouwd. Om 7 uur stond een grote vrachtwagen met onderdelen voor de deur en om half acht arriveerden de bouwers die het in elkaar zouden zetten. Het ging razend snel. Na de eerste dag stonden de muren en het dak. Dag twee werd gebruikt om de buitenkant van zwarte potdeksel te voorzien. Op dag drie verscheen een fragiel ogende man die de zinken dakgoten kwam plaatsen. Binnen twee uur waren ook die bevestigd en kon hij weer naar Eindhoven terugrijden. “Ik moet ook weleens naar Texel of Groningen”, zei hij gelaten. “Het hoort erbij.” Twee dagen laten werden we gewekt door de dakdekkers die met z’n drieën in no-time de pannen erop ‘knalden’. Twee mannen en een vrouw – de eerste vrouwelijke bouwer die bij we bij alle bouwklussen hebben gezien. ‘Onze Cindy’ bleek niet voor een kleintje vervaard en sjouwde met dakpannen alsof het kussens waren. Om tien uur zwaaiden we ze vrolijk uit, en toen was het wachten op de betonmannen die een paar dagen later zouden komen.

 

   

Van niets naar een schuur in anderhalve dag.

’s Ochtends vroeg, stipt om half zeven stond er een busje op de stoep en daar waren ze: de betonmannen. Deze kwamen van nog verder weg – Polen – en wisten ons duidelijk te maken dat de betonwagen in aankomst was. Even later stond hij inderdaad voor de deur. Toen brak de stress uit: het laserapparaat van de mannen was stuk. Dat wilden ze oplossen door overal een duimstok in de grond te steken maar dat leek ons geen garantie voor een horizontale vloer. Gelukkig kregen ze hem aan de praat en kon er begonnen worden met storten. Alles ging goed, totdat iemand riep dat het beton op was. Het beton op? Jazeker, de firma had te weinig besteld. Twee telefoontjes later was een extra lading gelukkig ook geregeld. De stress niveau’s daalden weer. Verbouwen leidt vaak tot verassingen, weten we inmiddels uit ervaring – ons krijg je niet zo makkelijk gek!

Met dakpannen 🙂

Het eindresultaat mag er zijn: een prachtige schuur die eruit zien alsof hij er altijd al heeft gestaan. Ik kan niet wachten tot de vloer droog is en de spullen er weer in kunnen. Wat zal de bijkeuken dan ruim zijn!

 

Nu nog even drogen (onder de folie) … Ik tel de dagen af!

 

 

Wat was het heerlijk, onze eerste kerst aan de Bovenweg! Zo’n lief, oud huisje schreeuwde natuurlijk om een sfeervolle versiering. Dus werd het puntdak voorzien van kleine ledlampjes (wel zo duurzaam) waardoor het in december fijn thuiskomen was in het donker, naar fonkelend licht. De nep-dennenslingers die in het vorige huis aan de trapleuningen hingen, konden prima aan het balkenplafond hangen. En gelukkig paste kerstboom precies in de hoek waar we hem hadden bedacht.

Knus was het in huis maar aan alles komt helaas een einde, ook aan de kerstversiering. In de Vroonermeer werden de kerstbomen opgehaald door de gemeente maar in Langedijk zijn ze wars van zulke stadse fratsen. Er zijn inzamelpunten waar je je boom kunt laten versnipperen. Wie zijn boom daar inlevert, krijgt de hartelijke dank van de gemeente werf en 40 cent voor de moeite.

 

De geldelijke beloning leidt tot ondernemerschap bij de plaatselijke jeugd, zo bleek. Toen ik vanmiddag met een zwaar hart de kerstboom aftuigde, zag ik een paar buurkinderen met een slinger van kerstbomen door de straat fietsen. Maar liefst vier dennenbomen hadden ze aan elkaar gebonden met linten en bevestigd aan de bagagedrager van een fiets. Zo wisten ze de bomen mee te sleuren naar de inzamelpunt. En natuurlijk wilden ze best later terugkomen om ook onze boom mee te nemen – ka-ching, weer 40 cent erbij!

Ze hielden woord: een uurtje later stonden ze aan het hek om de boom op te halen. Wiebelend op de fiets sleepten ze verder met de nieuwe lading. Ik keek ze na en bedacht dat dit een van de charmes was van wonen in een dorp.

Dag kerstboom, dag kerst – ik kan nu al bijna niet wachten tot volgend jaar!

 

 

 

Storytelling is een heel populair begrip in de marketing wereld. Ziggo is er wereldkampioen in. Iedere medewerker heeft een verhaal voor je klaar. Je moet even geduld hebben om die te kunnen horen – het record staat hier op 40 minuten – maar dan heb je ook wat. Het is namelijk iedere keer anders, afhankelijk van wie je aan de lijn krijgt en voor welke afdeling hij of zij werkt.

Het is bekend: we hebben nogal wat strubbelingen gehad met Ziggo over de verhuizing. Het UPC-abonnement moest opgezegd worden want we verhuisden naar Ziggo-gebied. Het klonk als een hele onderneming, terwijl het hemelsbreed een kilometer is. En het bleek ook een hele onderneming. Tv en internet werden voortijdig afgesloten, het telefoonnummer was zoek en het was erg lastig om een harde ingangsdatum voor het nieuwe abonnement af te spreken.

Maar uiteindelijk zaten we in het nieuwe huis, waar twee pakketten van Ziggo waren bezorgd. Foutje, dachten we. Gezien de ervaringen die we hadden gehad, kon dat heel gemakkelijk gebeuren. Alles deed het, behalve Fox Eredivisie Live. En aangezien de competitie ging beginnen, wilde ik die wel hebben. Na alle fijne ervaringen met Ziggo, besloot ik niet hen maar Fox zelf te bellen.

De man aan de telefoon keek in de computer en zag dat ik het inderdaad had aangevraagd, al een tijd terug, maar dat het niet geactiveerd was. “Waarom niet?” vroeg ik in al mijn onschuld. De man zuchtte. “U zit bij Ziggo, hè. Die controleren de gegevens en als er volgens hen iets niet klopt, activeren ze het abonnement niet. Dat laten ze niet aan ons weten of aan de klant. Ze doen gewoon niets.”

Er zat niets anders op: ik moest met Ziggo bellen. De vriendelijke dame aan de telefoon vroeg op welk abonnement ik Fox had aangevraagd. Op het nieuwe, natuurlijk. Maar ik had er twee, zei de mevrouw. Twee pakketten, twee abonnementen – het zweet begon me uit te breken. Ik legde uit dat dit hun fout was vanwege gedoe rondom de verhuizing. Helaas kon zij mij niet helpen, zei ze. Ze verbond me even door …

De volgende dame die ik na tien minuten wachten aan de lijn kreeg, was een en al begrip. Ach wat naar, ze zag alle gespreksnotities in het scherm. Ze ging het meteen in orde maken. Als we een pakket terugstuurden, zou dat abonnement vervallen en zouden er geen kosten in rekening worden gebracht. Zij zou retourpakketten opsturen. “Maar het zit nog in de doos”, zei ik. Helaas: alles moest eruit en weer opnieuw ingepakt. “Anders kan onze retourafdeling het niet verwerken.”

Zo gezegd, zo gedaan. Het was even een tijdje stil op het Ziggo-front, afgezien van nóg een retourpakket – nu voor de UPC-spullen die al twee maanden eerder retour waren verzonden. Maar het begon ons op te vallen dat er wel erg vaak een incasso van Ziggo van onze rekening werd geboekt. Twee keer per maand, om exact te zijn, door Ziggo en Ziggo Services.

Ik was uitgerust, de Ziggo-allergie was alweer wat gezakt dus ik besloot te bellen. Ik kreeg een dame aan de lijn die alleen de betalingen aan Ziggo kon zien. Vreemd, vond zij ook. Maar ik was oud-UPC klant, toch? Dan kon het ook in het oude UPC-systeem staan. Ze verbond me door met een andere collega. Die kon de bedragen gelukkig wel zien en zag dat ze voor het oude UPC-abonnement waren, dat blijkbaar niet volledig was afgesloten bij de verhuizing. Excuses, wat naar. Natuurlijk gingen ze het meteen in orde maken. Hij zegde het abonnement alsnog helemaal op en de teveel betaalde kosten zouden de volgende week worden overgemaakt.

Twee weken later had ik nog altijd geen bedrag ontvangen. Opnieuw bellen dus. Ik sprak weer eerst iemand die niets kon zien, die me weer doorverbond met een collega. Die kon wel van alles zien, maar de bedragen waren al verrekend, zo meldde hij. Hoe dan? Waarmee? Dat kon hij me niet vertellen, hij kon alleen bedragen en data oplepelen die me werkelijk niets zeiden. Aan het einde van de lange lijst getallen wist hij te melden dat ik 13,39 euro tegoed had in plaats van de ruim 160 euro die ik twee weken ervoor had afgesproken. Zo stond het in het Systeem. De collega die een andere berekening had gemaakt en beloofd had het in orde te maken? Geen gespreksnotitie van bekend, dus jammer maar helaas.

Toen brak er iets. Normaal gesproken blijf ik kalm maar nu was de maat echt vol. Het stoom kwam uit mijn oren. Alle ellende van de zomer kwam weer helemaal terug, vermenigvuldigd met de irritatie van een gesprek met iemand die alleen maar getallen oplas. Ik heb maar opgehangen, uit pure frustratie en angst dat ik anders de beste man de huid helemaal vol zou schelden.

Roger belde ze een dag later, omdat ook de kosten voor het nieuwe abonnement nogal hoog uitvielen. Na 50 minuten aan de lijn kwam bij hem eveneens het stoom uit de oren. Nu was het verhaal dat we een jaarcontract hadden op het oude adres, dat tot oktober doorliep. Daarom waren die extra bedragen afgeboekt. Dus: je verhuist, kunt je abonnement niet meenemen maar moet het opzeggen en een nieuwe nemen. Bij hetzelfde bedrijf. Vervolgens betaal je voor twee abonnementen omdat het oude abonnement stilzwijgend doorloopt ook al heb je het opgezegd: het is volgens Ziggo een jaarcontract en dat moet je uitdienen, ook al ben je verhuisd en heb je ook op het nieuwe adres een abonnement van hen lopen. En het oude abonnement was natuurlijk helemaal geen jaarcontract maar zo staat het volgens Ziggo wel geregistreerd in het Systeem. Het Systeem is heilig; wat je als klant zegt, maakt geen donder uit.

Terwijl ik het opschrijf, voel ik mijn bloeddruk alweer stijgen. Ik stap nu uit het Ziggo Universum en draag het over aan de Consumentenbond of welk andere organisatie ook die mij wil helpen. Misschien kan iemand anders er chocola van maken. Ik niet meer!

Het is officieel: er kan ook goed gefeest worden op de Bovenweg. In september hadden we al een voorproefje met de verjaardag van Lois, maar afgelopen weekend was de vuurdoop: ’s middags de housewarming en aansluitend de viering van de 18e verjaardag van Max.

Het werd een gezellige feestmarathon, met oude en nieuwe buren, familie, vrienden, en collega’s. We genoten ervan iedereen weer te zien en spreken – tijdens die maanden klussen stonden de sociale contacten op een laag pitje. En natuurlijk genoten we ook van de vele complimenten voor het huis. Bloed, zweet en tranen, maar dan heb je ook wel wat! Dank aan iedereen die langskwam.

Bijzonder was het verhaal van buurvrouw Tamara. Direct na onze verhuizing bracht zij een bloemetje langs, compleet met vaas. Heel handig, dacht ik toen, die vaas erbij want we waren nog druk aan het opruimen in het oude huis en hadden nog lang niet alles uitgepakt in het nieuwe huis. Zaterdag vertelde ze dat het vaasje oorspronkelijk van de oude bewoonster van ons huis was geweest. “Zij gaf ‘m een keer mee aan mij, zoals ze wel vaker spulletjes meegaf aan mensen. Ik vond het wel mooi als het vaasje weer thuis kwam, waar die hoort”, vertelde ze.

Hij staat te glimmen in de bijkeuken, tussen de andere vazen. Een vaas met een verhaal. Zaterdag koop ik een bosje bloemen voor ’m.

Het voelde alsof ik weer zes was en wachtte op Kerstmis en de Kerstman. 12 oktober zou de houtkachel geplaatst worden en dat duurde nog zooooo lang … Ik belde met het Haardencentrum om te vragen of het niet heel misschien toch nog ietsjes eerder zou kunnen. Helaas, was het antwoord. Het was druk en zij zaten met een aantal zieke installateurs dus de 12^e was echt de allereerste datum. Maar als er toch eerder een mogelijkheid kwam, was ik de eerste die ze zouden bellen.

Accepteren maar – het mantra van Max tijdens zijn examens vorig jaar. 12 oktober was niet zo ver weg, dat zou ik heus wel overleven. Maar toen gisteren de telefoon ging en het haardencentrum aan de andere kant van de lijn hing, maakte mijn hart wel even een sprongetje. “Rare vraag misschien, maar bent u vanmiddag thuis?”, klonk het. “Dan komen we de kachel installeren.” Kerstmis in september – natuurlijk was ik thuis! De installateurs waren vastgelopen bij een andere klus en hadden daardoor zomaar een middag over. Gelukkig waren ze meer dan welkom op de Bovenweg!

Binnen no-time stond er een mooie spekstenen houtkachel te stralen in de woonkamer. Hij paste precies, alsof hij er altijd had gestaan. Daarnaast stond een breed lachende Karen, die haar geluk niet op kon.

Natuurlijk konden we ’s avonds bijna niet wachten om de kachel aan te maken. Nu was het Roger die breed lachend door de kamer beende. Legaal fikkie stoken – welke man vindt dat geen feest?! Restjes blank hout werden verzameld, gezaagd en naar binnen gedragen. “Ik steek ‘m aan volgens de Zwitserse methode”, vertelde Roger nonchalant terwijl hij de planken en aanmaakblokjes erin legde. Ja, ook achter de fikkie stokerij ligt een hele wereld aan wijsheid verborgen. Ik heb sterk het vermoeden dat ik daar binnenkort veel meer over ga horen…

Het magische moment was daar: de kachel brandde. Langzaam verspreidde zich een aangename warmte door de woonkamer. Als betoverd keken we naar het vlammenspel. Laat die lange avonden maar komen – wij zijn er nu helemaal klaar voor!

 

 

Er wordt nog druk getimmerd aan de Bovenweg. Het plafond krijgt namelijk gestaag vorm. In plaats van gipsplaten te gebruiken besloten we namelijk om houten planken op maat te maken en tussen de balken te timmeren. Zo brengen we het terug in de oorspronkelijke staat, voordat de oude bewoners een jaren zeventig systeemplafond plaatsten, en houden we ruimte over om elektraleidingen weg te werken en een extra laagje isolatie te verwerken. Win-win!

Voor… en na:

  

Roger legt dus vele kilometers af: meten, plank zoeken en naar de achtertuin brengen, op maat maken met de afkortzaag, teruglopen en plank vastschroeven. En dat 21 keer per balkvak, waarbij er in totaal zo’n tien balkvakken in huis zijn… Timmerfitness voor gevorderden.

Bijkomend voordeel, naast het prachtig mooie plafond, is trouwens dat de stapel planken in de bijkeuken en mijn werkkamer steeds kleiner wordt 🙂

Het wordt steeds meer een huis, roepen we dan ook naar elkaar. Maar het is natuurlijk al een huis en nu de meeste spullen zijn uitgepakt, voelt het niet meer als een vakantiewoning maar als een echt thuis. Ook de katten zijn inmiddels redelijk ingeburgerd in het Pancrasser buitenleven. Noa heeft de tuinen van de overburen geclaimd als haar territorium en jaagt nietsvermoedende katten ook daar weg. De soms vrij drukke Bovenweg steekt ze op haar eigen (langzame) tempo over. Dat leidt regelmatig tot verkeersopstoppingen op de weg en hartverzakkingen bij ons…

Even pauze van buurpoezen pesten

Boef na zijn eerste nacht ‘stappen’

Boef heeft zich onverwachts dapper getoond met betrekking tot de woest blaffende buurhond. De jonge herder is superenthousiast als hij een kat ziet en staat regelmatig voor het hek te wachten tot ze buiten komen. Boef stapt naar buiten, hoort het geblaf aan en wandelt op z’n dooie akkertje verder, terwijl hij in de oude straat met vier poten in de lucht sprong bij alleen al de aanblik van een hond! Langedijker lef? Wie zal het zeggen!

 

 

Op zo’n beetje de warmste dag van de zomer stonden de mannen van het haardencentrum voor de deur. Ze kwamen het rookkanaal voorbereiden op de houtkachel.

Ondanks de hitte gingen ze vol goede zin aan de gang. Muren en vloer werden keurig afgeplakt tegen vuil van het dak (lees: riet) en al snel drong de geur van verbrand hout de woning in: het rookkanaal lag boven open.

Het rookkanaal, na de make-over.

De temperatuur steeg in de loop van de ochtend naar tropische waarden maar de RVS pijp voor de nieuwe afvoer kreeg gelukkig ook steeds duidelijker vorm. We droegen koffie, water en limonade met ijsklontjes aan om het werk nog enigszins dragelijk te maken. “In de zomer is het eigenlijk te heet en ’s winters te koud om het dak op te gaan”, vertelde een van de monteurs. We concludeerden grinnikend dat hij eigenlijk een rotbaan had, waarna hij vrolijk verder ging met zijn rotwerk.

  Geen kauw die hier meer in komt!

Aan het einde van de dag hadden we een prachtig rookkanaal waaraan geen vlammetje zal ontsnappen en een mooie RVS pijp op het dak. Het was geen standaardklus geweest – wat is dat wel in dit huis?! – maar de monteurs waren zelf ook dik tevreden dat het allemaal goed gelukt was. Binnenkort komen ze terug om de houtkachel te plaatsen. Ik hoop dat het dan onder de 30 graden is zodat we hem meteen kunnen uitproberen!