Donderdagochtend, kwart voor zeven. Aan de Bovenweg ter hoogte van nummer 171 is het een drukte van belang. Een betonmixer, een pompwagen en diverse busjes vormen een formidabel obstakel in de ochtendspits. Het regent pijpenstelen bovendien. “Het is maar voor even”, houd ik mezelf voor, terwijl ik fervent hoop dat er geen ongelukken gebeuren door ons toedoen.
Stalenmatten dekken de verwarming af.
Roger slijpt nog een laatste randje van een stalenmat – de aarddraad voor de badkamer kon namelijk net niet worden vastgeklemd – en dan is het zover: het storten kan beginnen! Vier man sterk staan ze te pompen en vlak te maken, de betonmannen van West-Friesland vloeren. Het beton ziet eruit als zwarte derrie, vol klonten en steentjes. Als je het ziet, vraag je je af hoe dat ooit een vlakke vloer moet worden! Het gaat enorm snel. Eén man houdt de slang vast waardoor de beton wordt gepompt. Twee mannen met grote vegers verspreiden het vervolgens zo egaal mogelijk over de vloer en de vierde houdt met een houten stamper met laser bij of de vloer de gewenste dikte heeft. Het is een fascinerend gezicht. Ondertussen praten de mannen over koetjes en kalfjes en worden er flauwe grappen uitgewisseld. Ze zijn overduidelijk goed op elkaar ingespeeld.
Als we om half een weer gaan kijken, staan de vlinderapparaten al klaar. ‘Vlinderen’ is een poëtische benaming voor een proces waarbij de toplaag van het hardende beton wordt bewerkt om een dichte, harde bovenlaag te creëren. Het heet vlinderen vanwege de ronde beweging die de machines maken. Verder is er niets lichts en lievigs aan – het maakt een enorme herrie! We hebben de omringende buren van te voren gewaarschuwd, ook omdat de werkzaamheden kunnen uitlopen afhankelijk van de droogtijd van het beton. Gelukkig is het buiten 25 graden, dus gaat het uitharden best snel en zijn de mannen al rond vijf uur klaar.
We mogen een aantal dagen niet over de vloer lopen. Die duren lang. Reikhalzend gluren we door de ramen naar binnen, naar het vlak gepolijste oppervlakte. Vrijdag krijgt de vloer nog een waslaag, om het nog minder poreus te maken en zaterdag worden op strategische plaatsen zaagsneden aangebracht om te (proberen te) voorkomen dat de vloer op andere plaatsen gaat werken en scheuren.
Het resultaat (links) en het verschil tussen wel en niet gevlinderd.
Nu hebben we een prachtige woonbeton vloer maar er moet nog wel veel gebouwd worden in huis. Het is niet realistisch om te verwachten dat bouwers Marcel en Arjen de komende weken op kousenvoeten door het huis lopen en dat er nooit iets op de grond valt in die tijd. Daarom kopen we zaterdag 100 m2 van het aller-goedkoopste tapijt om de nieuwe vloer af te dekken. Dan kunnen de mannen rustig met hun werkschoenen door het huis banjeren en naar hartenlust zagen en schroeven.
Zondag snijden we het tapijt op maat. Het voelt bijna alsof we al gaan verhuizen. “We kunnen er zo in, alleen de meubels nog”, grappen we met elkaar. Nog even wachten – binnenmuren en deuren zijn tenslotte ook best handig. Maar gelukkig staan die al voor de komende week in de planning!
Bouwen aan de Bovenweg 