Categorie: Geen categorie

Er was eens een struik. Een mooie struik die in het voorjaar bloeide met tal van witte bloemen. Dat deed hij al jaren, vol overtuiging. Daardoor was hij groot gegroeid. De struik lag stevig verankerd in de vruchtbare Langedijkse aarde, op iets minder dan 3 meter afstand van onze nieuwe woning. Een prachtige plek, ware het niet dat de buitenmuur van de nieuwe badkamer precies daar moet komen … En hoewel we het echt een heel mooie struik vonden, wilden we ook erg graag een badkamer. Dus ging afgelopen zaterdag de schop resoluut in de grond.

Machtige wortels bleek de struik te hebben. Zo groot dat ze bijna niet bloot te leggen waren. Dapper ging Roger ze te lijf met een zaag en een koevoet. De struik hield vol. De overbuurman kwam kijken: “Het is wel een gevecht, hè”, zei hij. Dat was het, al zou je misschien nog beter van een uitputtingsslag kunnen spreken. Maar na bijna een dag graven, zagen, duwen en trekken had Roger hem eruit. Victorie! We hebben de struik gestekt en gaan ‘m zeker herplanten in de tuin. Maar ver weg van het huis …

Binnen moesten de prachtige nieuwe balken in de plamuur worden gezet, zodat de schroefkopjes straks onzichtbaar zijn. Niet gehinderd door enige voorkennis of ervaring, ging ik daarmee aan de slag. Na één balk had ik de slag te pakken – en waren mijn handschoenen en broek aardig wit.

De dag erna moesten de balken geschuurd worden met een elektrische schuurmachine. Wederom niet gehinderd door enige voorkennis of ervaring, ging ik vol goede moed aan de slag. Het duurde nu wat langer om de slag te pakken te krijgen maar mijn haren en trui waren wel veel sneller wit. Alles voor het goede doel: strakke balken die we binnenkort in de lijnolieverf kunnen zetten.

Schrootjes slopen, tegels hakken, plamuren, schuren – zo leer je als stukjestikker nog eens wat anders. Roger is mijn grote voorbeeld. Hij pakt immers zonder schroom iedere nieuwe klus op, onder het prachtige motto van Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’ Samen kunnen we al meer dan 28 jaar de hele wereld aan. De volgende klus is dakisolatie: ook dat gaat ons dus lukken!

De tijd begon te dringen. We konden nu niet te lang meer wachten, anders zou het te laat zijn … Afgelopen weekend moest het gebeuren: de evacuatie van de overgebleven moestuin planten!

Tijdens een van de zonnige koffiebreaks aan de Bovenweg waren we tot de ontdekking gekomen dat er planten opkwamen in wat voorheen de moestuin was. Bieten, rabarber en een heel veldje aardbeien. De bieten lagen in de ‘veilige’ zone maar de rabarber en een deel van de aardbeien lagen precies in het gebied waar binnenkort grond gestort gaat worden. Als er gegraven wordt voor de fundering van de aanbouw en de nieuwe vloer van de bestaande woning, zal de grond die daarbij vrijkomt achter in de tuin worden gestort. Daar ligt de tuin namelijk een dikke meter lager dan bij het huis. Door de grond hier op te hogen, leggen we een basis waarop we straks een garage kunnen bouwen.

Het was afgelopen zondag prachtig weer dus gingen Lois en ik vol moed aan de slag met de rabarber. Ik had op internet gelezen dat het eigenlijk te laat was om deze planten te verplaatsen. Maar ja: levend begraven worden onder een meter zand is ook niet alles, dus stak ik vol goede moed de spade in de grond om de eerste planten eruit te scheppen. Ik zag de wortels al snel zitten en trok aan de plant. Die bleef keurig zitten waar die zat. Dieper scheppen dus en nogmaals trekken. De plant gaf nu iets meer mee maar bleek stevig verankerd in de grond met heel lange, dikke wortels. Er moest goed gegraven worden om alles eruit te halen – en daarna weer goed gegraven om ze weer 6 meter opzij opnieuw in de grond te krijgen. En nu maar hopen dat ze dankbaar zijn voor de redding en aanslaan …

Links: Enorme wortels aan de rabarber plant!  Rechts: Veilig weer geplant.

Onder: Aardbeien ook gered. 

’s Middags hielp Zoë mee om de aardbeien te verkassen. Voorzien van slechts een bescheiden wortelstelsel lieten ze zich gemakkelijk van het ene bed naar het andere verpotten. Appeltje, eitje vergeleken met de ochtend. Ik gaf de plantjes water en wenste ze in stilte een groeizaam vervolg. Dat hebben ze verdiend!

Binnen legden Roger en Bart de laatste hand aan de versteviging van de balken. Lijmen, vastschroeven, nieten: de planken moest immers goed aansluiten op de ondergrond en onderling goed verbonden worden. Maar wat een verschil: we hebben nu een robuust ogend plafond in plaats van de ietwat ielige balkjes van eerst. Natuurlijk hebben we ook meteen de trampoline op zolder geprobeerd. Die veert nu beduidend minder.

Kortom: weer een vruchtbaar weekend in Sint Pancras. En we zijn een week dichterbij de start van de aanbouw.

De kop is eraf: afgelopen woensdag en donderdag hebben Arjen en Marcel van Jonker & Meijerhof de dakramen geplaatst. Wat een licht ineens op zolder – en je hebt vanaf de voorkamer een prima uitzicht over de Bovenweg tot aan de volgende bocht, ter hoogte van het verzorgingshuis.

Om de ramen te plaatsen, moesten de mannen eerst het riet dat ter plekke als isolatie dient, verwijderen. Dan pas konden de gaten gezaagd worden voor de ramen. Daarom staan er nu vier (!) grote zakken met riet in de oude woonkamer. Er zit toch veel meer riet in zo’n dak dan ik dacht, heel dicht op elkaar gepakt. Dat laten we dan ook lekker zitten als we de boel boven isoleren. Gelukkig maar – anders zou het hele huis vol staan met zakken riet! Er worden latten getimmerd waartussen de nieuwe isolatielaag wordt gepropt. Daarna wordt het geheel afgewerkt met gipsplaat.

Afgelopen weekend hebben we de laatste verfresten van de balken gehaald. Ze zijn nu klaar om aan weerskanten verstevigd te worden met planken van circa 19 mm. Zo ontstaat een dikke balk die veel meer stijfheid geeft aan de vloer er boven. Tussen de balken komt ook nog een laag gipsplaat en op de vloer wordt een triplex laag getimmerd. Als het goed is, maakt dat een einde aan de houten trampoline die we nu nog op zolder hebben.

Maar het was niet alleen maar klussen deze week. Zaterdagavond hadden Roger en ik een leuk uitje aan de bouwactiviteiten te danken: business seats voor de voetbalwedstrijd AZ-PSV in het AFAS Stadion. Ik had voor de lol meegedaan aan een Facebook-actie van bouwmarkt Gamma, met een foto van Max die een Gamma puinemmer leegt. Tot mijn stomme verbazing kon ik op vrijdag 1 april (geen grap!) de kaarten ophalen. Het was bij vlagen een mooie wedstrijd, helaas met een minder fraaie uitslag – 2-4 verloren – maar sowieso een leuke oppepper tussendoor voor een voetbalfanaat als ik.

Deze week hopen we de laatste afspraken te maken met de installateur en het bedrijf dat de betonvloer gaat verzorgen. En dan is het aftellen tot 18 april en de start van de aanbouw!

Sinds kort weet ik wat een scheg is. Ook heb ik kennisgemaakt met de koude brug en weet ik waarom ik die moet vrezen. En snap ik eindelijk hoe het zit met dubbele beglazing en HR-glas.

De bron van al mijn nieuwe kennis? Aannemer Henk. Menige woensdagavond is hij aangeschoven bij Roger en mij om gezamenlijk de plannen en de begroting door te nemen. Saai? Ingewikkeld? Welnee: Henk legt namelijk alles uit en maakt daarbij vaak een tekening zodat ook een leek als ik het snapt. Reuze fijn, want dan weet je echt wat je kiest. En reuze slim van Henk, want zo voorkom je dat er tijdens de bouw ineens vragen rijzen omdat de opdrachtgever het achteraf toch allemaal niet helemaal begreep – en het eigenlijk allemaal net even anders wil hebben.

Dus die bouwplannen van ons zijn bedacht, herkauwd, opnieuw bedacht en tot drie keer toe veranderd. Maar nu zijn we er echt uit.

De zolder: Aanvankelijk wilden we dakkapellen plaatsen maar gaandeweg rees de twijfel of die wel de extra meters zouden leveren die we ermee beoogden. Na het leeghalen van de zolder zagen we dat het eigenlijk best meeviel met de vierkante meters en hakten we de knoop door: geen dakkapellen maar dakramen. Ook een ruimtelijk gevoel, net zoveel licht en een heel stuk budget-vriendelijker!

De keuken: De muur tussen de keuken en wat straks de eetkamer wordt, zal deels gesloopt worden om een open ruimte te creëren. Hierin komt een strakke, greeploze keuken met veel opbergruimte en een werkeiland van een 1.20m bij 1m.

De vloer: De huidige constructie van hout op zand wordt vervangen door een geïsoleerde vloer van beton. Met vloerverwarming … fijn voor de voetjes. En egaal bovendien, dus geen hoogteverschillen tussen – en soms binnen – kamers.

De aanbouw: Aan de zijkant breiden we de woning met 3 m uit om een echte badkamer te creëren in plaats van het huidige toilet-met-douche. In het verlengde daarvan wordt de woning over zo’n 8.50 m breedte 4 m doorgetrokken, om onze slaapkamer en een vergrote woonkamer te maken. Met plat dak – en scheggen voor de goed afwatering! – dat verstevigd is zodat we in de toekomst sedum erop kunnen planten.

Op papier staat het als een huis – nu moet het realiteit worden!

Toen we het huis aan de Bovenweg kochten, kregen we er gratis een aantal huisdieren bij: hylotrupes bajulus L. en zijn grote vriend, de anobium punctatum Degeer. Ofwel de huisboktor en de houtwormkever. Gezamenlijk hadden ze jarenlang heerlijk kunnen knagen aan al dat mooie hout op zolder. De knieschotten, de vloerplanken en zelfs de dikke draagbalken. Maar alle mooie tijden gaan voorbij, ook voor boktorren en houtwormkevers. Als nieuwe eigenaren vinden wij twee katten en misschien wat kippen meer dan voldoende huisvee. Dus belden we direct een bedrijf gespecialiseerd in houtinsectenbestrijding.

Voordat de experts aan de slag konden, moest de zolder geïnspecteerd worden om te kijken of het echt om deze diertjes ging. Dus stond ik op een koude woensdagochtend samen met Willem aandachtig naar planken te kijken. “Ik zie het al”, zei hij vrijwel direct. “Kijk, dit heeft een boktor gedaan.” Hij wees op een vloerplank met diepe groeven erin, alsof iemand iets te enthousiast met een houtguts bezig was geweest. “Kunt u zien of het nog actief is”, vroeg ik, in een poging iets van bouwkennis tentoon te spreiden. Willem keek om hem heen en beende naar een balk. “Hier zit het ook”, constateerde hij. “Het ziet er niet actief uit … Maar het is wel verstandig om het te behandelen. Larven kunnen namelijk na jaren toch nog ontpoppen. En dat wil je niet als je zolder al mooi afgetimmerd is.”

Nee, dat willen we zeker niet. Werk genoeg zonder klussen dubbel te doen. Nadere inspectie leverde ook de aanwezigheid van de houtwormkever op – “Wel actief, kijk maar naar die hoopjes!” – dus was de conclusie snel getrokken: er moest grondig schoongemaakt worden om daarna alle hout met bestrijdingsmiddelen te behandelen. “Graag zo leeg mogelijk, zodat we overal goed bij kunnen”, zei Willem diplomatiek ten afscheid, terwijl hij bukte om de dwarslatten met spijkers te ontwijken.

Hier nog even klussen …  maar gelukkig ook tijd voor koffie in de zon!

Dus werd afgelopen weekend de zolder onder handen genomen om hem ‘Willem-klaar’ te maken. Roger sloopte alle overbodige latten en balkjes eruit en het resultaat is een mooie, lege ruimte.

De boktorren en houtwormkevers mogen nog heel even spelen. Donderdag komt Willem ze allemaal doodspuiten …