Auteur: bouwenaandebovenweg

Precies een jaar geleden zagen we Bovenweg 171 op Funda staan. Ik belde meteen de makelaar voor een bezichtiging. In het weekend ervoor liepen we een rondje door de buurt: hoe ziet het eruit, hoe is de ligging en hoe zijn de buren?

Toen we het huis naderden, hoorden we Nobody’s wife uit de tuin van de buren knallen. Het klonk goed, alsof Anouk herself een tuinconcert gaf. Zou een band oefenruimte hebben in die tuin? Mmmm… Uiteindelijk bleek het een jaarlijks optreden te zijn in het kader van de Nazomerfeesten in Sint Pancras. Het was niet Anouk maar Valerie, de dochter van de buren, die daar zong.

Zondagmiddag stonden we bij de buren in de tuin, te luisteren naar een akoestisch optreden van Valerie en haar band, the Restless. De cirkel was rond.

Het is inmiddels een week na V-Day. V-Day zelf vergeten we het liefst zo snel mogelijk, evenals the Days After toen bleek dat we wel erg veel spullen over hadden die niet mee waren verhuisd … Gelukkig konden we meteen opslagruimte regelen – leve Inge van Kubus Opslag! – en hadden we nog een gehuurd busje waarmee we de spullen heen en weer konden vervoeren. Chris die eigenlijk alleen een Ikea-kast kwam demonteren was zo aardig om de hele dag mee te helpen met het vervoer van spullen naar Kubus of de gemeentelijke afvaldienst. Woensdagnacht om half een was het oude huis eindelijk leeg.

 Veertien jaar van ons leven in een hok.

Donderdagochtend om 10 uur tekenden we bij de notaris en wisselde het huis van eigenaar. Buiten keken Roger en ik elkaar aan: we hebben het overleefd! Ik kon niet meer goed bukken omdat mijn rug op slot zat en we hadden allebei het gevoel dat we een enorme jetlag hadden, maar tegelijkertijd was er een torenhoge last van onze schouders gevallen. Voortaan maar een huis in plaats van twee – less was in dit geval absoluut more!

 

Noa was meteen nieuwsgierig, Boef verstopte zich de eerste dagen.

Inmiddels zijn we min of meer gesetteld. Het huis is heerlijk, nog beter dan we hadden durven dromen toen we zeven maanden geleden de sleutels kregen en het grote slopen begon. Hoewel nog niet alle dozen zijn uitgepakt en er best nog wat dingen afgemaakt moeten worden, voelt het gewoon goed. Dit is thuis.

 

Een heerlijk huis, alle bloed, zweet en tranen waard.

Nu nog aftellen totdat de katten weer naar buiten mogen – Noa is pas drie keer ontsnapt, ondanks alle voorzorgsmaatregelen – en dan zijn we helemaal blij en tevreden in het kleine huis aan de Bovenweg.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog minder dan een week voor V-Day. ’s Nachts maakt lichte paniek zich meester van mijn gedachten. Al die dozen die ik nog moet inpakken en de kasten die ik nog via Marktplaats wil slijten … Nachtmerries krijg ik ervan!

Overdag komt de stress in oprispingen. Ik pak de krant uit de brievenbus en denk: “*#$! Ook nog doorgeven!” en kom daarna tot de ontdekking dat het abonnement gekoppeld is aan een oud mailadres, waardoor ik het niet meteen online kan regelen maar twee uur moet wachten om te bellen. Dan ben ik het natuurlijk allang weer vergeten, dus leg ik een briefje met ‘Volkskrant’ op mijn toetsenbord. Dat leg ik opzij omdat ik even snel iets moet opzoeken, dan belt er iemand, moet er een deadline gehaald worden, boodschappen worden gedaan. Dan is het 17 uur geweest en moet ik weer tot de volgende dag wachten om te bellen. Zo schiet het natuurlijk niet op …

Gelukkig verloopt de voorgang aan de Bovenweg wel gestaag, als breekt ook daar soms even de paniek uit bij kleine en minder kleine tegenvallers. Zo is de keuken geleverd – winst! – maar is het aanrechtblad 5 cm te smal, waardoor we een kier aan de achterkant hebben. En ontbreken de plinten nog; die waren niet meegeleverd. En lekt de afvoer. En passen de afvalbakjes niet … De leverancier heeft beterschap beloofd.

Zo zie je niets van de gebreken

Maar: de positieve berichten zijn gelukkig in de meerderheid. Ziggo doet nu zijn uiterste best door maar liefst twee nieuwe aansluitingspakketten te sturen. En ook ons oude, vertrouwde vaste telefoonnummer is sinds gisteren weer in de lucht. We hebben weer bijna overal licht en stopcontacten die het doen. Dat is lang geleden! Ik heb inmiddels ook de laatste stopcontacten gevonden die stukadoor Remco had verstopt: ik was bijna een uur bezig om de laag van 3cm gips weg te poeren, maar ze zijn terecht. De douche is geïnstalleerd en de wasmeubel aangesloten. Het lijkt wel een huis 🙂

 

Helpers bieden zich spontaan aan om te schilderen, behangen, schroeven, in te pakken en koken. Superlief! Ik ga regelmatig naar bed met een gevoel van grote dankbaarheid dat we zulke fijne mensen om ons heen hebben. Dan slaap ik als een blok, totdat de dozen me weer wakker maken. Die dozen, al die dozen …

Ik ga gauw verder met inpakken!

 

 

 

De vele frustraties rondom Ziggo (zie eerder bericht) weerhielden ons er gelukkig niet van om flink op te schieten deze week. Binnenmuren zijn geschilderd, zolders geplamuurd en voorgestreken, weer nieuwe stopcontacten tevoorschijn gekrabd. En: we hebben weer een afvalbak (echt de laatste, hoop ik!).

  Hopelijk de laatste …

Zaterdag schroefden Chris en Bart een keurig wit gips plafonnetje in de bijkeuken. Bart is zo lang en ons plafond zo laag dat hij het gips gewoon staand op z’n plaats kon vasthouden – handig! Nathalie kwam heerlijke kip-pesto broodjes brengen als lunch, waarna de heren nieuwe energie hadden om met Roger de tuin enigszins te fatsoeneren. Het loodzware betonnen fundament van de oude garage en de eveneens bonkige palen van de schutting zijn in de bak verdwenen. Wat een ruimte ineens!

 

Zoë en ik hebben de slaapkamer geschilderd; zij het roomwitte en ik de blauwgroene (of groenblauwe) kleur op een van de muren. Gelukkig was Zoë ook zo lief om mijn blauwgroene spetters op haar roomwitte muur nog eens over te schilderen. Hoe netjes ik het ook probeerde, het lukte maar niet om de verf tot mijn eigen muur te beperken …

  

Op zondag ging het verder in rap tempo. Er werd geschilderd (Dennis), geschrobd (mijn moeder), gestuukt (Bart) en nog meer geschilderd (Zoë, Lois en ikzelf). Roger timmerde een wand van de zolder af en maakte een elektrabuis voor het licht in het toilet, waarna Bart het plafond kon afgipsen. Allemaal vinkjes weer voor de lijst met klussen!

Op maandag kwam tegelzetter Fred, bruin verbrand en uitgerust van zijn vakantie, het toilet betegelen. Niets meer herinnert aan de geel/groene, jaren zeventig ‘badkamer’ die het eens was: het is nu superstrak. Mijn moeder ging onkruid wieden in de tuin en had al snel de groene bak en een vuilniszak vol. Ook dat knapte lekker op. Zoë en Max kwamen schilderen, waarbij ook Max na enkele aanwijzingen goed (en snel!) met een verfroller overweg bleek te kunnen. De Bovenweg brengt onvermoede talenten naar boven … ’s Avonds gingen Roger en ik planken op maat zagen in de loods van Henk. De eerste stapel ligt klaar om vast te tikken in de werkkamer.

Vandaag – 13 dagen voor V-Day – ging Zoë stug door met schilderen en zaagden Roger en Dennis nog meer planken op maat voor het plafond. Ondergetekende kwam met witte neusvleugels van zolder. Niet van de coke maar van het gips schuren. Eerst stoffen, dan wordt het mooi – maar na deze week heb ik echt genoeg van witte wazen en wil ik nooit meer een gipsplaat zien!

Ons telefoonnummer is enige tijd zoek geweest. Het klonk zo zielig, zoekgeraakt. Alsof het arme ding in het doolhof dat Ziggo heet, had staan dralen en zijn mede telefoonnummers was kwijtgeraakt. Sneu.

Telefoon zoekt nummer …

Het duurde ruim een uur en heel wat interne telefoontjes voordat klantenservice medewerker Latoya hem kon traceren. Zelf kon ze hem niet bevrijden; dat moest een collega doen. Binnen 24 uur zou hij weer bij ons horen, zo beloofde ze. Helaas: ik draaide zojuist ons nummer en kreeg geen verbinding. Jammer, Latoya. Je collega’s hebben hun beloftes helaas weer niet kunnen waarmaken.

Dit is namelijk deel 4 uit het Ziggo-drama. Lees en huiver …

 

Deel 1: eind juli

Het is vijf weken voor V-Day. Tijd om onze provider in te lichten dat we gaan verhuizen. Dat is vast zo geregeld, denkt Roger, en belt vol goede moed de klantenservice van Ziggo. Na een keuzemenu van een minuut of drie te hebben doorlopen, komt hij bij verhuizingen terecht. Daar maakt een medewerker meteen korte metten met het idee dat het zo geregeld is. “U verhuist van een UPC-gebied naar een Ziggo-gebied”, meldt hij op onheilspellende toon. Het is hemelsbreed een kleine kilometer en volgens mij zijn UPC en Ziggo sinds 2014 één bedrijf, maar vooruit – het zal wel. “Dan moet u het huidige abonnement opzeggen, alle UPC-apparatuur terugsturen en een nieuw abonnement aanvragen.”

Roger zucht en zegt dat hij dan nu alleen de opzegging wil doorgeven en later terugbelt om het nieuwe abonnement in orde te maken. Bij mij gaan allerlei alarmbelletjes af. Twee handelingen – dat is twee keer kans op fouten. Dan kan vast niet goed gaan. Maar veel alternatieven zijn er niet. De woonbetonmannen hebben onze KPN-aansluiting namelijk vakkundig begraven onder 10cm beton. Het is voorlopig Ziggo of niets.

Deel 2: 11 augustus

Het heeft al vier keer op mijn ‘to do’ lijstje gestaan: Ziggo aanvragen. Roger pakt het donderdagmiddag op. Ondertussen hebben we op het nieuwe adres een brief ontvangen dat het jammer is dat we ons Ziggo-abonnement opzeggen (?) maar we vatten dit op als een teken dat er in ieder geval iets van het gesprek is blijven hangen.

Roger belt met Ziggo en doorloopt met een niet al te helder klinkende medewerker wat het nieuwe abonnement moet hebben. Fox Eredivisie live is een probleem – gaat alleen in combinatie met Spaans voetbal tegen ruim 8 euro extra per maand. We kunnen het alleen los regelen als we het zelf aanvragen via Fox. Zucht. Dan doen we dat maar. Een losse router is ook moeilijk maar kan uiteindelijk wel geregeld worden. Na ruim een half uur hangt Roger tevreden op. Geregeld.

Ondertussen reis ik vanuit Utrecht terug naar Alkmaar en check in de trein onze mailaccount. Ping! Een mail van Ziggo: ons abonnement wordt op 13 augustus beëindigd. Ongerust bel ik Roger. Hij zucht en zegt: “Ik wilde nog checken hoe het in het systeem stond, maar door alle gedoe was ik het vergeten.” Hij belt meteen terug en krijgt een andere medewerker aan de lijn. Die belooft het in orde te maken – het is geen probleem.

’s Avonds na het klussen check ik weer ons mailaccount en zie nog een mail van Ziggo. Hierin wordt uitgebreid bevestigd wat we op 13 augustus allemaal niet meer hebben … Ik zie dat het 21 uur is en dat de klantenservice van Ziggo tot 22 uur bereikbaar is. Thuis bel ik meteen. Na het gezellige keuzemenu van drie minuten te hebben doorgelopen, krijg ik de melding: “Onze klantenservice is tot 21 uur bereikbaar.” Zucht. Morgenochtend dan maar weer.

Vrijdag 12 augustus hang ik om 8 uur ’s ochtends aan de lijn. Ene Marvin hoort mijn verhaal aan, checkt het systeem en past het direct aan: niet 13 augustus maar 1 september is einde abonnement. Als ik vraag naar een bevestiging krijg ik te horen dat dat technisch niet mogelijk is. Maar het is nu geregeld, zegt Marvin kordaat. “Echt?”, vraag ik . “Ik heb niet zaterdag ineens geen tv of zo?” “Nee”, zegt Marvin. “Het staat nu goed.”

Deel 3: 13 augustus

We komen zaterdagavond terug van een gezellig feestje bij Nathalie en Chris. Nog even kijken wat er in Rio is gebeurd, denk ik, en zet de tv aan. Er verschijnt een testbeeld. Het zal toch niet… Op de tv boven hebben we even beeld – hoera! – maar als we van kanaal veranderen, verschijnt ook hier het testbeeld. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, zo noemen we dat. Ik ben echt boos. Het is druk met werken, verbouwen en verhuizen – en dan moeten we nu ook nog eens achter Ziggo aan bellen omdat zij fouten maken en medewerkers hun beloftes niet waar kunnen maken. Nog maar een wijntje dan, en morgen weer gezellig met Ziggo bellen. Driedubbele zucht.

Zondagochtend doet ook internet het niet – yaay! – maar kunnen we wel nog bellen. De Ziggo-medewerker is vol verontschuldigingen. Ze gaan het binnen 24 uur terugdraaien. Ik heb Roger al toegebeten dat ze er beter voor kunnen zorgen dat ik PSV-AZ kan kijken die middag anders rijd ik hoogstpersoonlijk naar het Ziggo-kantoor in Heerhugowaard om verhaal te halen. Die herhaalt mijn woorden – minus het deel van de autorit – en hangt op. Als ik een half uur later de deur uit ga, hebben we weer tv. Gelukkig. Internet doet raar, maar dat lossen we later op, hoop ik.

Aan het einde van de middag hebben we gelukkig tv en doet internet het weer, zij het erg traag. Alleen: ons telefoonnummer doet het niet. We kunnen wel zelf bellen, maar met een ander nummer. Vreemd. Maandag maar weer over bellen …

En zo geschiedde. Latoya beloofde binnen 24 uur beterschap. Het is nu een dag later en ons telefoonnummer is nog steeds zoek. Zucht….

Drie weken tot V-Day. Er ligt een planning op mijn bureau waarop ik iedere ochtend afstreep wat we de dag of de avond ervoor gedaan hebben. Ik zeg ‘we’, maar daarmee bedoel ik niet alleen Roger en ik. Een aantal helpende handen hebben ons enorm geholpen de afgelopen week. Heerlijk om zoveel klussen van de lijst te kunnen strepen! Daar krijg je weer energie van.

Zo hebben we nu behang in onze slaapkamer (Henk-Jan) en een wit plafond (Dennis), latex op de muur van de werkkamer (Zoë), raggels in het toilet (Bart), gladde gipsnaden op zolder (Lois) en worden de geulen rondom het huis een stuk minder diep (Max). En na het drukke weekend hoefden we zelf niet te koken maar hebben we bij buren Carolien en Robert genoten van een gezellige BBQ. Grote dank aan allemaal 🙂

De ‘behang brothers’

Samen aan de rol …

De scheppers.

Natuurlijk hebben we zelf ook niet stil gezeten. In de loods van aannemer Henk hebben we in twee sessies van tweeënhalf uur 31 planken van 5.40m lang in de lijnolie verf gezet. Deze gaan we gebruiken om het plafond tussen de balken af te timmeren. We hebben gispnaden geplamuurd, en muren en plafonds voorgestreken. Roger heeft een leiding in de muur van het toilet gefreesd. Ondertussen ben ik lekker bezig geweest met het uitkrabben van de stopcontacten en schakelaars die tijdens het gipsen van de muren verdwenen waren. Wat een voldoening als er weer een plastic kapje tevoorschijn kwam en eruit gewipt kon worden!

Gevonden!

Vandaag zijn ook de zonnepanelen geplaatst. Binnen no-time hingen ze met haken aan de daklatten – blijkbaar een slimme uitvinding van Nederlandse origine – en hadden we een omvormer aan de muur van de bijkeuken hangen. Alsof hij daarop had gewacht, brak vervolgens de zon door en ging de meter lopen. Het piekvermogen ligt rond 3500 kWh; daarmee moeten we aardig in onze elektra kunnen voorzien.

Nu nog onze eigen ‘batterij’ een paar weken op piekvermogen houden, zodat het huis zo goed als klaar is als we verhuizen. In september mogen we instorten – nu nog even niet!

Gipsnaden schuren is stoffig werk.

Ik kan geen schroef meer zien. Dat is althans het einddoel van de grootscheepse actie ‘Plamuren’ die afgelopen weekend is gestart. Alle spijker-, schroef- en boorgaten moeten netjes worden opgevuld voordat we kunnen gaan schilderen. En daar zijn er nogal wat van in huis… Dus: plamuur en mesje in de aanslag en smeren maar! Het is een klus waarbij je alle tijd hebt om na te denken over het leven in het algemeen en hoe je de tuin wilt inrichten in het bijzonder. Over de belabberde staat van de Nederlandse revalidatiezorg en de verhuisdozen die nog ingepakt moeten worden. Over Trump als top tien bedreiging van de wereldvrede en hoe we boffen met de stilte in de buurt. Kortom: mijn gedachten gaan echt alle kanten op! Dus ondanks dat het een rotklus is, vormt het best een Zen-moment in alle mentale drukte.

    Gaten, in alle soorten en maten!

  

Met de fysieke drukte aan de Bovenweg valt het erg mee. De bouwvak is aangebroken en het werk is grotendeels gedaan. Na een laatste grote klus vorige week – het vervangen van de kozijnen aan de voorkant van het huis – hebben Marcel, Arjen en Stefan de laatste dingen afgemaakt en hun boel bij elkaar gepakt. Zelfs de bouwkeet is weg – wat een ruimte ineens op de oprit! Het is een beetje dubbel. Aan de ene kant is het heerlijk om het huis voor ons te hebben, aan de andere kant voelt het ook een beetje eng, alsof je voor het eerst zonder zijwieltjes fietst. Raar!

 De keet is weg, de koffie gelukkig niet.

Naast actie ‘Plamuren’ is dus ook operatie ‘Afwerking’ begonnen. Er moet gesmeerd, geschuurd, voorbehandeld, behangen en geschilderd worden. De planken voor het plafond moeten geschilderd en op maat gezaagd worden, en daarna tussen de balken getikt. De schakelaars en stopcontacten moeten worden gemonteerd. De kamers boven moeten van deuren worden voorzien. Beneden hangen de deuren gelukkig al – alleen het slot voor de badkamer ontbreekt. We hebben nu een geluidsslot: heel hard roepen als je naar het toilet gaat en eventueel blijven zingen totdat de ruimte weer vrij is.

 

Nog vier weken tot V-Day. Goed plannen, iedere avond en weekend klussen, en dankbaar gebruik maken van alle aangeboden hulp: dan komt het allemaal goed!

Het is wit en het verschijnt op steeds meer plafonds en muren in huis … Gips! Stukadoor Remco tovert de ene ruimte na de andere om in gladde, witte perfectie. Perfectie waar heel veel werk in zit: opsmeren, laten opstijven, strijken, laten opstijven, met een regel glad maken, nogmaals laten opstijven en dan met een spons afwerken … Een fascinerend proces. Ik zal nooit meer gedachteloos naar een muur kunnen kijken.

  

Ook elektra zal ik nooit meer vanzelfsprekend vinden. We hebben alles vernieuwd: er ligt 500m (!) pijp in de Bovenweg, verstopt door plafonds en muren, en voorzien van elektradraad of kabel. Binnenkort ook van schakelmateriaal voorzien en aangesloten op de splinternieuwe meterkast. De tijd van drie groepen ligt ver achter ons…

Aan de buitenzijde hebben we sinds donderdag prachtige zinken goten en regenpijpen. Er was een kleine herschikking van het budget voor nodig, want zink is stukken duurder dan plastic. Maar, eerlijk is eerlijk, zink is ook stukken mooier dan plastic en we zijn heel blij met het eindresultaat.

Nog een opsteker: we hebben weer een wc die je kunt doorspoelen. Weken zijn we met een emmer water naar het toilet getogen maar nu is het met een druk op de knop geregeld. Wat een weelde!

  

Het zijn kleine stappen op weg naar een ECHT huis maar wat word ik er blij van! Terwijl ik de dagen op de kalender afstreep (nog vijf weken tot V-Day!) houdt de herinnering aan deze kleine mijlpalen mijn bloeddruk in toom. ‘Ik denk dat we het gaan halen’, zeg ik zachtjes, terwijl ik voor de zekerheid duim en het op hout afklop.

 

De bouwmagie zette zich deze week in onverminderd tempo voort. Zo is de badkamer onder de kundige handen van tegelzetter Fred veranderd in een ruimte waarin je je straks al ziet douchen. Ineens worden ook de afmetingen beter zichtbaar en denk je: best een goed formaat badkamer. En heb ik ook nog geleerd dat een installateur en een tegelzetter niet kitten – dat is een beroep op zich. Dat was dus weer even zoeken en bellen maar ook de kitter lijkt in orde te komen (hij heet Kees, die hadden we nog niet op de bouwplaats lopen).

Boven op zolder heeft Roger zich een paar dagen flink druk gemaakt, met hulp van Bart, Max en ondergetekende. Het resultaat: een voorkamer die nu op een slaapkamer lijkt in plaats van een verzameling hout, riet en vlas in gele plastic verpakt. Ook de achterkamer krijgt goed vorm. Nog even en het is voorgoed gedaan met de Sahara-zolder. Ik kan niet zeggen dat ik het zal missen …

Ondertussen hebben we ook een haardenman op bezoek gehad om te kijken of onze plan B voor het rookkanaal gaat werken. Hij stelde eerst voor om het bestaande rookkanaal en de schoorsteen af te breken. Als ik dat twee maanden eerder had gehoord, had ik waarschijnlijk ‘ja’ geroepen en waren we vol goede moed een weekend gaan slopen. Maar we zijn nu aan het opbouwen. Ik wil niet meer slopen – ik wil dat het klaar is want de verhuizing is al over zes weken. (Mijn maag draaide zich even om toen ik ‘zes’ typte. Ik moet nog alles inpakken…)

Toen dat plan eenmaal van tafel was, kon plan B gelukkig ook zijn goedkeuring wegdragen. In de showroom hebben we een prachtige houtkachel van Hase uitgezocht. Door de speksteen om de kachel blijft hij tot zes uur na het doven van het vuur warmte uitstralen. Dus kom maar op met die kou – de familie Jochems gaat vlammen!

Maar de prijs voor metamorfose van de week gaat zonder enige spoor van twijfel naar de voorgevel van het huis. Leo en Jan kwamen, zagen en transformeerden: het nogal viezige, vlekkerige lelijke eendje is een prachtige, zachtgele zwaan geworden. Kwestie van oude voegen eruit, schoonmaken en nieuwe voegen erin. En dat alles binnen vier dagen – chapeau!!

  

De laatste week vindt een ware transformatie plaats. De ruimtes in huis worden in rap tempo echte kamers. Dat komt door twee dingen. Ten eerste wordt het elektra aangelegd door Jelle, waardoor we steeds na moeten denken hoe we de boel gaan indelen – waar komt een lamp, waar komt een stopcontact. Daardoor zien we nu als het ware de meubels al staan als we door de lege ruimtes lopen. Ten tweede worden de muren van gipsplaat voorzien, waardoor ze in een klap heuse muren worden in plaats van raamwerken waarin isolatiemateriaal wordt gepropt.

  

Ook de trap staat er. Hij werd op woensdagmiddag als bouwpakket aangeleverd, zonder werkbeschrijving. Marcel gaf snel een paar tips en meldde en passant dat hij hem vrijdagochtend wilde plaatsen … Donderdagavond stonden Roger en ik met een stapel traptreden – keurig genummerd, dat wel – en de bomen waar ze in zouden moeten komen. ‘Waar zullen we beginnen?’ vroegen we ons af. Twee uur later waren we supertrots op onszelf en lag er een complete trap op de grond. Nadat de trap ook Marcels goedkeuring had gekregen, werd hij inderdaad geplaatst. Geen ladder meer – wat een luxe!

 

 

Vandaag was het weer een drukte van belang op de Bovenweg. Tegelzetter Fred kon onverwachts eerder beginnen – hoera! – en heeft met groot gevoel voor symmetrie anderhalve muur met witte wandtegels bekleed. Voormalige buurman Leo heeft samen met zijn broer Jan de oude voegen van de zijgevel en voorgevel eruit geslepen. Later in de week zullen zij ze van nieuwe voegen voorzien , zodat we er zeker van kunnen zijn dat de gevels waterdicht zijn (en er veel beter uitzien bovendien). En natuurlijk waren Marcel en Arjen ook druk in de weer met nog meer gipsplaten. Drukte, herrie, tienduizend vragen – zal ik vanuit de muur of het raam tegelen; welke kleur voeg wil je; kan deze muur dicht? – maar het is het allemaal waard. Want het is een magisch gevoel als alle puzzelstukjes in elkaar vallen en je een nieuw thuis geboren ziet worden.

 

 

 

 

 

De bouwers gingen de laatste week niet langer als een trein maar als de brandweer! De buitenkant is al volledig betimmerd met prachtige Douglas planken, die verduurzaamd zijn en in de loop der tijd zullen vergrijzen. Het dak heeft nu rondom een mooie zinken kraal, waardoor het echt helemaal ‘af’ oogt. En last maar zeker niet least hebben we nu in plaats van het nogal gewone bakstenen geveltje dat tijdens de eerste bouwdag sneuvelde, een mooie, zwarte houten gevel met sierlijke spijkers. Over een geluk bij een ongeluk gesproken …

  

Dit is ook het moment dat veel van onze keuzes voor een duurzame benadering naar voren komen. Zo hebben we in de badkamer een douchegoot met warmte terugwinsysteem: met de warmte van het afvoerwater wordt het nieuwe douchewater deels verwarmd. Het dak is extra verstevigd zodat we ‘m volgend jaar of het jaar erop met sedum plantjes kunnen bedekken. Dat is goed voor de biodiversiteit – bijen, vlinders en vogels zijn er dol op – en isoleert nog eens extra, waardoor het ’s zomers koeler en ’s winters warmer blijft in huis. Van het dak komen drie afvoerpijpen waarvan maar een wordt aangesloten op het riool; de tweede wordt aangesloten op een regenton (water voor de plantjes) en de derde wordt gekoppeld aan een drainagebuis die naar de moestuin leidt. Tot slot hebben we 14 zonnepanelen besteld, die op het schuine dak van de zolder en het platte dak van de keuken worden geplaatst. Die zijn als het goed is samen goed voor circa 3500 kWH.

De binnenmuren krijgen ook steeds meer vorm. De kozijnen voor de deuren zijn geplaatst en de draairichting is bepaald. Daar je sta je dan, met een denkbeeldige deurkruk in je handen om te beslissen wat het meest natuurlijk aanvoelt! Door de muren en in het plafond is het een georganiseerde brij van elektrapijpen en draden, voor stopcontacten en verlichting. Ik had er nooit bij stil gestaan hoeveel elektraleidingen door een gemiddeld huis lopen maar nu we alles vernieuwen, zie je ze ineens overal verschijnen. Dat brengt ook heel veel keuzes met zich mee: wil je een enkele of dubbele stopcontact, en waar moet die precies komen? Komen er nog spotjes in het plafond en zo ja, waar? Op welke punten moet de buitenverlichting komen en waar je wil voortaan de Prius opladen? Keuze, keuzes – het is soms om gek van te worden!

  

  Het daklicht in de woonkamer.

Een tegenvallertje deze week: het rookkanaal is geïnspecteerd en onvoldoende bevonden. Daar moeten we nu een slimme oplossing op vinden, want die houtkachel is een grote wens. Gelukkig loopt er parallel aan het eerste rookkanaal een tweede dat deels openligt maar met een goed geïsoleerde kachelbuis en nieuwe (prefab) schoorsteen waarschijnlijk prima te gebruiken is. Het kauwennest is in ieder geval verwijderd – 45 euro kostte het kreng! – samen met een rottend vogel lijk … De geur was echt verschrikkelijk; zelfs de schoorsteenveger ging bijna spontaan over zijn nek. Wel of geen ander rookkanaal: binnenkort komt er een kap op de schoorsteen zodat we volgend jaar geen ongenode logeetjes hebben!